Alperen Şengün’ün All – Star kadrosuna seçilmeden hemen önceki röportajı gündem oldu: Kötü çocuktum, paramız yoktu, tuttuğumu koparmam gerekiyordu
Dün akşam All – Star takımına seçilmeden evvel “en iyisi” olma hırsını The Athletic’e anlatan Şengün’ün röportajı yine gündem oldu.
Memleketi Giresun’un sokaklarında arkadaşlarıyla birlikte kendi yaramazlıkları yüzünden habire sakatlanan 22 yaşındaki Alperen “Çocukluğumdan kalma bir sürü yara var. Her yerimde. Kollarımda, dizlerimde. Sağa sola tırmanırken birçok yerimden yaralandım, sakatlandım. İki kere otomobil çarptı. Az kalsın ölüyordum. Çok şey atlattım” tabirlerini kullandı.
BASKETBOL ÖYKÜSÜ BABASININ ARKADAŞI İLE BAŞLAMIŞ
12 yaşında basketbol oynamak için Giresun’dan ve ailesinden ayrılıp Bandırma’ya gelen Şengün, “İlk koçum Salim Taslı babam Kemal Şengün’ün çocukluk arkadaşıydı. Birlikte basketbol oynarlarmış. Salim Taslı 10 yıl kadar Amerika’da kalmış, benzinliklerde çalışmıştı. Türkiye’ye döndüğünde ben 7 yaşlarındaydım. “Burada basketbol ortamı kurmak istiyorum” diyordu. Üç çocuğu vardı lakin Amerika’da olduğu için onları göremiyordu. Geri döndüğünde, “Amerika’ya dönmek istemiyorum. Bir basketbol kulübü kurup insanlara basketbol öğreteceğim” dedi. Benden 8 yaş büyük ağabeyim Alican da uzun boyluydu. Taslı’nın grubuna 15 yaşlarında girdi. Fakat geç kalmıştı. Biz de her gün ağabeyimin egzersizlerini izlemeye gidiyorduk. Egzersiz bitince ben de alana girip daima şut atıyordum. Bir yıl sonra kendim oynamaya başladım. O vakitten 12 yaşıma kadar memleketimden çıkmadım. Babamsa bu kadar uygun oynamama çok şaşırıyordu. Gelişmek için internet kafeye gidip Michael Jordan’ın, LeBron James’in YouTube görüntülerini izliyordum.” dedi.
BALIKÇI BABANIN BASKETBOLCU ÇOCUĞU
Röportajında ailesini de anlatan Şengün, “Elimde diğer imkanlar yoktu. Babam balıkçıydı. Annem Ayşe Şengün çalışmıyordu. Berbat günlerdi. Babamın teknesi vardı fakat maddi durumumuz yeterli değildi. Karadeniz’e, bazen öteki kentlere giderdi. Sonra altı aylığına büyük gemilerde çalışmaya başladı. Ben bu devirde basketbol oynuyordum. Birebir günlerde yüzmeye başladım. Yüzmede hakikaten hayli uygundum. Daima babamla yüzüyorduk. Ancak sonra bana çok sıkıcı gelmeye başladı. Olağanda yüzme dersleri paralıyken hoca benim boyumu ve bedenimi görünce “Hiçbir şey istemiyorum. Gel çalış kâfi. Birlikte olimpiyatlara gideceğiz. Söz” dedi. Çok emindi. Fakat içimden gelmiyordu. Dört beş ay boyunca haftada iki üç kere gittim. Lakin her gün basketbol oynuyordum.” diye konuştu.
“SOKAKTA BÜYÜDÜM, KAYBETMEYİ HİÇ SEVMEDİM”
“Sokakta büyüdüm ve kaybetmeyi hiç sevmedim” diyen Şengün:
“Ne vakit yenilecek olsak arbede çıkarıyordum. İdmanda herkesle arbede ediyordum. Hocam içimdeki ateşi görmeye başladı. Sonra 8, 9, 10 yaşlarımda Jordan, LeBron ve Kobe Bryant görüntüleri, maç özetleri izleyip seyrettiklerimi uygulamaya başladım. Hocam babama, “O hareketi ben göstermedim lakin yapıveriyor” diyordu. Benden çok ümitliydi. 12 yaşına gelince grubumla Giresun’daki bir turnuvaya gittik. Büyük gruplar ve oyuncu keşfetmek için koçlar da geliyordu. En büyük basketbol kulüplerinden Banvit ve bana nazaran çocuklar için en âlâ hoca olan Ahmet Gürgen de oradaydı. Bana basketbolu o öğretti. O vakitler havalimanı olmadığı için otobüsle gidiliyordu ve 15-16 saat sürüyordu. Babam meskenden uzakta çalıştığından dönem uzunluğu, yani ağustos-eylülden mayısa kadar ailemi toplam bir hafta görebiliyordum. Tesislerde kalıyorduk. Saha da mutfak da oradaydı. Birtakım odalarda 10 çocuk birlikte kalıyordu. Bazıları dört kişilikti. Benden beş yaş büyükler de dahil 50 oyuncu vardı. Telefonum yoktu. O yüzden FaceTime üzere uygulamalar kullanarak ailemle görüşemiyordum. Yalnızca güvenlik odasındaki telefondan konuşabiliyordum. Ailemi arayıp bekçinin yanında ağlıyor, “Gelin beni alın, dayanamıyorum” diyordum. Her gün ailemi görmek için ağlıyordum. “Burada kalmak istemiyorum” diyordum. Fakat memleketimde de hiçbir imkân yoktu. Küçük bir yerdi ve orada kalırsam bir şey olamazdım. Makus bir işte çalışmak zorunda kalacaktım. Ailem de bana, “Alpi, burada sana uygun bir şey yok” diyordu. Onlar da ağlıyordu. Annem ağlıyordu. Beni özlüyordu. Fakat bir noktada ailem için bunu yapmak zorunda olduğumu anladım. Bu yüzden süratle olgunlaşmam gerekti. Ailem için yapmak zorunda olduğumu anladım. Sonra da hepsini aştım. Zati sokaklarda büyümüştüm. Bildiğin makus çocuktum. Bir noktada “Neyse ne, yapacağım” dedim.”
“KOLLARIMDA O GÜNLERİN İZLERİ HALA DURUYOR”
“Kötü çocuk derken ne kastediyorsun?” sorusuna Şengün, “Ben sokaklarda büyüdüm. Daima hengame olurdu. Meskenden sabah çıkıp akşam sekizde, dokuzda geliyordum. Büyürken hayatın sıkıntı olduğunu da görüyordum. Paramız yoktu, bu yüzden tuttuğumu koparmam gerekiyordu. Ben makus çocuktum lakin arkadaşlarım daha beterdi. Aslında temel sıkıntımız parasızlıktı. Arkadaşlarım sigara içiyordu, birtakım makûs alışkanlıkları vardı ve ben de yanlarında oluyordum. Onlarla kalmaya devam edersem onlar üzere olacaktım. Onlara kıyasla âlâ çocuktum ancak aslında ben de yaramazdım. Futbol, basketbol maçlarına masraf arbedelere karışırdım. Avrupa’da taraftarlar mecnundur, daima arbede çıkar. Ben de bir sürü hengameye girdiğimi hatırlıyorum. Kollarımda izleri var. Eski konutların çatılarına, bir şeylerin üzerine çıkıyorduk. 5 yaşındayken kolumdan büyük bir ameliyat geçirdim. Konutun içinde oradan oraya zıplıyorduk. Ben de oldukça yüksek bir yere tırmanmıştım. Sonra ayağımı boşa basıp düştüm. Kolum kırıldı, ameliyat oldum. Daima böyleydi. Kol kırıkları, diz yaraları… Her yaz bir yerime bir şey oluyordu. Bir yerlerimi sakatlıyordum. Ailem daima başıma bir şey geleceğinden korkuyordu. Bir kez trafik kazası geçirdim. Otomobil çarptı. Az kalsın ölüyordum. 6 yahut 7 yaşındaydım. Bir meskenin avlusunda oynuyorduk. Avlunun kapısından dışarısı görünmüyordu. Kapı çabucak sokağa açılıyordu. Ben kapıyı açıp dışarı fırlayınca otomobil ayaklarımın üzerinden geçti. Çok berbattı. Arkadaşlarım beni apar topar hastaneye götürdü. Sokaktaki komşular ayağımdan çıkan terlikleri anneme götürmüş lakin hastanede olduğumu söylememiş. Annem öldüğümü sanmış. Sahiden kötüydüm. Sağ ayağım mahvolmuştu. Makus günlerdi” dedi.
“EN ÂLÂ BEN OLACAĞIM”
“Kendi geleceğini nasıl görüyorsun?” sorusuna Şengün, “Buraya gelmeden evvel ailemle konuşuyordum. NBA’de oynayacağımı, ligin ve ekibin en âlâ oyuncularından biri olacağımı hayal bile edemediğimi anlattım. Hakikaten o denli. Türkiye’de ekibimin yıldızıydım. Ancak NBA’e gelmeyi tasavvur edemiyordum. PlayStation’da NBA oyunları oynarken bu lige gelip en düzgünlerden olacağımı düşünmüyordum. Ancak azmimle başardım. Yapmak istiyorsunuz. Ben daima böyleydim. Daima en yeterli olmak istedim. Artık de en âlâ olmak ve annemle babamın benimle gurur duymasını istiyorum. Hâlâ her gün kendimi sonuna kadar zorluyorum. En düzgün ben olacağım…” karşılığını verdi.
patronlardunyasi.com
