Bir grev, bir şarkı ve bir anı: Ferdi Tayfur’un ardından
Elif Yıldız HARMANKAYA
80’lerin başlarıydı… Sabahın kör karanlığında konutumuzdan çıkarken ablam Makbule’nin elinde tuttuğu çay bardağını kapının eşiğine bırakışı gözümün önünde hâlâ. Paşabahçe’nin Rastaş kapak fabrikasında çalışırdı. Etiler’den Sanayi Mahallesi’ne ulaşmak için iki vasıta değiştirir, o yorgun seyahatleri inatla sürdürürdü. Tekrar de o yıllar, hem emeğin hem de yoksulluğun haysiyetle taşındığı bir periyottu.
Hafta sonları mesaiye kaldığında bazen onunla giderdim. O gürültülü ortam, tabildot yemekleri, emekçilerin kart basışı… Bunların hepsi çocukluk hafızama kazındı. Bir cumartesi, fabrikanın önünde personellerin halay çektiğini görmüştüm. “Biz personeliz, biz güçlüyüz, emperyalizme karşı!” sloganını o gün öğrendim ve unutmadım.
En büyük ablam Mevlüde ise daha çok gençken evlendiği için birebir meskende pek yaşamadım lakin süt kadar pak bir bayandı. Bir grev sırasında polis onu alıp götürdüğünde şimdi küçüktüm. Onu Sağmacılar Cezaevi’nden alıp konuta getirdiklerinde bir şeylerin adaletsiz olduğunu o gün anlamıştım. Emekçilerin hak arayışının bu kadar yürekle yapılması, onların gücünü ve dayanışmasını çocuk yaşımda bana öğretmişti.
O yıllar arabesk müziğin altın çağıydı. Kent yoksulluğu, personel mahalleleri, varoşlar… Bütün bunlar arabesk müziklerin kelamlarında yankılanıyordu. Ablamın işe gitmek için bindiği minibüste Ferdi Tayfur’un kasetlerini dinlediğimde, onun sesiyle bu dünyaya daha çok yaklaştım. Yanık bir ses, derin bir acı… O minibüs seyahatlerinden birinde, “Ben de Özledim” şarkısının sözleri yüreğime dokundu. Daha sonra, Beşiktaş’taki Yumurcak Sineması’nda Ferdi Tayfur’un bir sinemasını izlemek için ablamla birlikte gittik. Günlerce, haftalarca kapalı gişe oynardı. Salonda herkes ağlardı. Beyaz perdede gördüğüm o kıssalar, çalışanların, ezilenlerin, fakirlerin sesi üzereydi.
Arabesk, yalnızca bir müzik tipi değil, toplumsal bir çığlıktı. Gecekondularda, personel mahallelerinde, fabrikalarda yankılanan bu müzik, sınıf farkını, çaresizliği ve hayalleri taşıyordu. Ferdi Tayfur’un müzikleri, hayatın kendisiydi. Hayatı, hayal kırıklıklarını, aşkı ve yoksulluğu anlatışı, bir jenerasyonu derinden etkiledi.
Eski günleri, o saf ve pak hislerle hasretle anıyoruz.
Bugün onun mevt haberi, Haziran görünümlü bir Ocak gününde, buz üzere içime işledi. Hiç bu kadar etkileneceğimi bilmiyordum. Bir neslin, bir sınıfın, bir periyodun sesi sustu.
Ferdi Tayfur’un vefatından geriye kalan, onun müziklerinde yankılanan anılarımız ve ortak acılarımız oldu. Arabesk, sırf geçmişin bir anısı değil, bugün bile bize eşlik eden bir iç çekiştir.
Allah rahmet eylesin…
patronlardunyasi.com
