Bulutsuzluk Özlemi’nin kurucusu Nejat Yavaşoğulları’nda 40’ıncı yıl açıklamaları
40’ıncı yıl turnesine çıkmaya hazırlanan Bulutsuzluk Hasreti kurucu Nejat Yavaşoğulları ile bir ortaya gelen Alper Bahçekapılı bugünkü köşesinde “ 40 yıldır dinmeyen bir Bulutsuzluk Özlemi” başlıklı yazı kaleme aldı.
İşte o yazının tamamı:
40’ıncı yıl turnesinde Uşak’tan Sinop’a, Hatay’dan Aydın’a konser verecek olan Bulutsuzluk Özlemi’nin kurucusu Nejat Yavaşoğulları: “Yıllar evvel ne kadar süreceği aşikâr olmaz diye düşünürken, 40 yılın geride kaldığını görmek memnunluk verici” dedi.
Zaman geçiyor, devran dönüyor.” Hayatımızdaki arbedelerden, adaletsizliklerden bahsetmeyi düstur edinen Bulutsuzluk Hasreti bir müziğinde bu türlü diyordu. 40 koca yıl geçti Bulutsuzluk Özlemi’yle ancak ülkenin üzerinde kararan bulutlar bir türlü geçemedi. Bulutsuzluk Hasreti Türkiye’nin dört bir tarafında gerçekleştireceği onlarca konserle 40’ıncı yılını kutlayacak. Bu sene 75’inci yaşına basacak Nejat Yavaşoğulları; “Daha hoş günlerde olabilmemizi ve uygun şeylerden bahsedebilmeyi isterdim, lakin olmadı” diyor.
NASIL GİDİYOR HAYATINIZ?
Pandemiden bu yana vaktin daha süratli geçtiğini düşünüyorum. Bu çalışma alışkanlıklarımızın değişmesiyle de ilgili. Bulutsuzluk Hasreti olarak üretim yaparken eskiye oranla daha az bir ortaya geliyoruz. Evvelce, artık de oturduğum meskende çalışarak günler geçirirdik.
BU SENE ÇIKACAĞINIZ 40’INCI YIL TURNENİZLE BİRLİKTE YENİ MÜZİKLER DA PAYLAŞACAKSINIZ. NELERDEN BAHSEDİYOR BU MÜZİKLER?
İçinde bulunduğumuz devirde yaşadığımız şeylerden etkilenmeyen kimse yoktur. Ben yazarken dış dünyayla alaka kuran bir beşerim. Geçmişe baktığımda görüyorum ki; Acil Demokrasi demişim, Şili’ye Özgürlük demişim. Artık de benzeri mevzulardan bahsettiğimi fark ettim. Daha hoş günlerde olabilmemizi isterdim lakin olmadı.
HALA DEMOKRASİDEN, ADALETTEN BAHSEDİYORSUNUZ. TÜM BU ÇABAYA KARŞIN BİR KAYBETME-BAŞARISIZLIK HİSSİ YAŞIYOR MUSUNUZ?
Ben hala tuhaf bir sabır ve optimistlikle tüm yaşananların geride kalacağına inanıyorum.
Böyle düşünmenize keyifli oldum…
Tarihe çok meraklıyım. Toplumların gelişme çizgilerine baktığınızda belli devirlerde duraklama ve sorun görseniz de her şey ileri gerçek gidiyor. Son 20 yılımızda başımızı karıştıran çok şey oldu. Bilhassa gençlerin durumu bu açından daha şiddetli. Bizler farklı devirleri yaşadığımız için bir köprü görevi görüyoruz. Konserlerimize her yaştan insanın geldiğini görünce bunu başarabildiğimizi de fark ediyorum. Dingin bir suya taş atıyoruz; bu halka halka genişliyor.
“ÇOCUKKEN ŞANLIYMIŞIM”
Gençlere neyi aktarma derdindesiniz? Bir kızınız var, dede de oldunuz.
Bu söze hala alışamadım (Gülüyor). Herkesin kendi fikri var. Kızım üzerinde elbette tesirim oluyordur. Lakin ona bir şeyi dikte edip kendi istediğim formda yönlendirme derdim hiçbir vakit olmadı. Torunum günlerimi çok renklendiriyor. Şimdilerde küçük; birileri beni yolda tanıyıp fotoğraf çektirdiğinde ne olduğunu anlamayıp “O benim dedem!” diye biraz kıskanıyor. Geçenlerde “Beni en güzel dedem anlıyor” demiş. Çok hoşuma gitti.
SİZİN ÇOCUKLUĞUNUZ DA ŞU AN BULUŞTUĞUMUZ BU MAHALLEDE, ANADOLU HİSARI’NDA GEÇTİ. NASIL HATIRLIYORSUNUZ?
Öncelikle; çok şanslıymışım. Ailem 1800’lerin sonundaki Osmanlı-Rus savaşı sırasında Karadeniz’den deniz yoluyla gelip Şile’ye yerleşiyor. Akabinde Anadolu Hisarı’na geçiyorlar. Ben buralarda oyunlar oynayarak, yüzerek büyüdüm. O vakitler Boğaz’ın iki yakası ortasında bir komşuluk hissi de vardı. Sandalla gidip gelirdik.
Sonra da Haydarpaşa Lisesi’ne gidip mahallenin dışına uzanıyorsunuz…
Haydarpaşa Lisesi’ne başladığım vakitlerde mandolinle tanışıyorum. The Beatles’ı birinci kere duyduğum vakit da gitarla ne yapmak istediğimi anlıyorum. Boğaz’ın bu yakasında Kanlıca Altılısı vardı. Merhum Yavuzer Çetiner kümeye vokal yapardı. Sonra beni de yanlarına aldılar. 17 yaşındayken sahne aldığımız kulübe art kapıdan girerdim; The Beatles da çalardık. Bu yüzden mahalleyle bağlantım güçlenerek ilerledi. Birinci sahne deneyimlerimi de burada edindim.
Sahneye erkenden alışmış olsanız da müziğin yanına mimarlık ekliyorsunuz. Hala bu iki işi bir ortada yürütüyorsunuz.
Ailemde “Çalgıcı mı olacaksın?” kanısı vardı. Bir gün akrabalarımdan birinin mimarlık çizimlerini gördüm. Baktım işin içinde çizim, matematik, estetik var. İstanbul Devlet Hoş Sanatlar Akademisi’nde okuyabileceğimi de öğrenince “Ben mimar olayım” dedim.
BU İKİSİ ORTASINDA TERCİH YAPMA MECBURİLİĞİ HİSSETTİNİZ Mİ?
Askerde bu hususta çok düşündüm. Mimarlık yaparak para kazanabiliyordum; otobüs gelmediğinde taksiye binebiliyor, istediğim kitabı alabiliyordum. Fakat yaptığım besteler pop müzik ve arabesk furyası ortasında meblağ mıydı? Düğün salonlarında mı çalışacaktım? Bu türlü korkularım vardır. En sonunda ikisini birden yapmaya karar verdim.
“TİYATROYLA TANIŞMAM BİR DÖNÜŞÜMDÜ”
BU KORKULARINIZIN ORTADAN KALKMAYA BAŞLADIĞI BİRİNCİ ANLAR TİYATRO DÜNYASINA GİRMENİZLE BAŞLIYOR HERHALDE?
Tiyatrocularla tanışmam bir dönüşüm noktasıydı. Yavuzer Çetinkaya, Genco Erkal’ın kurduğu Dostlar Tiyatrosu takımındaydı. John Steinbeck’in Bitmeyen Hengame romanını oyun haline getirdiklerinde müziklerini ben yaptım.
GENCO ERKAL DIŞINDA FERHAN ŞENSOY’LA DA DOSTTUNUZ DEĞİL Mİ?
Ferhan Şensoy ile akademide tanıştık. O da mimarlık okuyordu fakat sabahlara kadar proje çizmek Ferhan’a sıkıntı gelirdi. Fransa’ya gitti ve beş sene gelmedi. Döndüğünde beni aradı; Şahları da Vururlar’ı sahneliyordu. Oyunun müziklerini Fuat Güner ve Özkan Uğur yapıyordu. Onlar Ajda Pekkan’la sahne almaya başlayınca iş bana kaldı.
“BİZİ 1980’LER ŞEKİLLENDİRDİ”
Bulutsuzluk Özlemi’nin temelleri de o devirlerde atılıyor.
Dostlar Tiyatrosu’nda Brecht’in Galileo Galilei oyununun müziklerini yaparken, bir yandan da Bulutsuzluk Özlemi’nin temellerini atıyorduk. 1980’lerin siyasi atmosferi, 12 Eylül Darbesi, müzik yapmamızı zorlaştırıyordu. Bir gün “Savaşa hayır” diye bir afiş gördüm. Dedim ki; “Müzikte de bu türlü devrimci bir bakış açısı geliştirmek gerekiyor.” O denli başladı her şey.
BU SENE KIRKINCI YIL KONSERLERİNİZ OLACAK. BULUTSUZLUK ÖZLEMİ’NİN BİRİNCİ YILLARINI ANLATMAYA NEREDEN BAŞLARDINIZ?
1980’li yıllarda yaşanan olaylar müziğimi ve dünya görüşümü şekillendiren değerli ögeler oldu. 1970’lerde sağ-sol çatışmasının olduğu lakin Türkiye’nin daha uygun olacağına dair umut taşıdığımız bir periyot vardı. Türkiye Cumhuriyeti’nin tarihi bize daha âlâ bir gelecek inancını aşılamıştı. Biz de bu umutla büyüdük ve Bulutsuzluk Hasreti ismini verdiğimiz kümemizi kurarken bulutsuz günlerin geleceğine olan inancımızı yansıttık.
1980’Lİ YILLARIN SİYASİ ATMOSFERİ MÜZİĞİNİZE NASIL TESİR ETTİ?
12 Eylül Darbesi müziğe çok büyük bir tesir yaptı. O periyot sokağa çıkma yasakları, üç kişinin bir ortaya geldiğinde bile sorguya çekilmesi üzere baskılar yaşanıyordu. 1985 yılına gelindiğinde, bu baskının biraz hafiflediği devirde Bulutsuzluk Hasreti faaliyete başladı. Yıllar sonra dönüp baktığımızda müziklerimizin 12 Eylül’e bir reaksiyon olduğunu daha net anlıyoruz.
O günden bu yana koca bir 40 yıl geçti. Bulutsuzluk Özlemi’nin 40. yılı size ne hissettiriyor?
40 yıl içinde çok şey değişti. Evvelce 40 şahsa konser verirken, artık konserlerimizde 40 bin kişi olabiliyor. Birinci olarak, “Vay be, kırk yıl olmuş!” diyorum. Geçmiş bir söyleşide “Bunlar gençlik hevesi, ne kadar süreceği belirli olmaz” demiştik. Olağanda sahnede çok konuşan biri değilim. Geçen konserimizde; “Yıllar evvel ne kadar süreceği muhakkak olmaz diye düşünürken, kırk yılın geride kaldığını görmek memnunluk verici” dedim.
BU KONSERLERİN SİZİN İÇİN MANASI NEDİR?
Hem eski hem de yeni jenerasyon dinleyicilerle buluşacağımız için heyecanlıyım. Her konserin kendine has bir atmosferi var. Bilhassa Anadolu yollarına düşmek ve daha evvel hiç gitmediğimiz yerlere gitmek beni ayrıyeten heyecanlandırıyor.
patronlardunyasi.com
